Alamat ng Pilipinas

“Nang pasimula ay nilikha ng Dios ang langit at ang lupa. At ang lupa ay walang anyo at walang laman; at ang kadiliman ay sumasa ibabaw ng kalaliman; at ang Espiritu ng Dios ay sumasa ibabaw ng tubig.” – Genesis 1:1-2

Paghahati-hati ng Lupa

Noong unang panahon ang Pilipinas ay bahagi ng Asya. Walang dagat na namamagitan sa Asya at sa Pilipinas. Ngunit dahil sa pagguho ng lupa, lindol, pagputok ng bulkan at pagbaha ng yelo, ang bahagi ng lupang nag-uugnayy ng Pilipinas sa Asya at bumaha o gumuho at ngayon ang nakikita natin sa lugal niyan ay tubig.

May mga nagpapatotoo na ang Pilipinas ay bahagi nga ng Asya noong unang panahon sapagkat kamakailan lamang ay natuklasang mga bungo ng hayop sa bundok ng Cordillera. Ang mga hayop na tulad nito at doon lamang nakikita ngayon sa Asya at wala sa Pilipinas.

Alinsunod naman sa mga mananalaysay, ang Pilipinas daw noong unang panahon ay bahaging labi ng malaking lupalop na lumubog sa dagat ng India na kung tawagin ay Lemuria at ayon naman sa iba, ito raw marahil ay bahagi ng nawalang lupalop Pacifico na kung tawagin ay Hu.

Maikling Kuento

Ayon naman sa ating matandang alamat, noong unang panahon ay walang lupa kundi langit at tubig. May isa raw uwak na  walang madapuan. Naisipan ng uwak na papaglabanin ang langit at dagat. Nagkaroon nga ng labanan. Malalaking alon ang isinaboy ng dagat sa langit. Ang langit naman ay naghulog ng malalaking bato sa dagat. Sa mga batong ito nagmula ang lupa. Isa sa mga pulo ng lupang naturan ay ang Pilipinas.

Si Malakas at si Maganda

Ang isa pang kawiliwilihang alamat tungkol sa pinagmulan ng Pilipinas ay ang tungkol kina Malakas at Maganda. Nang lalangin daw ang mundo ng Punong Pinagmulan ang inunang lalangin ay dagat at langit. Sapagkat wala pang buhay noon sa daigdigm ang Punong Pinagmulan ay malulungkutin. Sa kanyang kalungkutan ay napaluha. Dalawang patak ng luha ang nalaglag sa papawirin at iyan ay naging ibon. Sapagkat walang pulong madapuan ang ibon, naibulong na Punong Pinagmulan ang, “Nais kong magkaroon ng lupa at kakahuyang dapat madapuan ng ibon.” Halos hindi pa nasasabi ito, nang di-kawasa,  nagkalupa at dagat.

Ayon sa alamat, isa raw araw, sa puno ng kawayan sa  lupang naturan, dumapo ang ibon. Tinuktok ng ibon ang isang biyas na kawayan. Wari’y may mahiwagang tinig na narinig, “Lakasan mo ang pagtuktok.” Nang tuktukin ng buong lakas ang biyas ng kawayan, nabiyak ito at lumabas ang kauna-unahang lalaki. Siya ay si Malakas. Isinunod ng ibon ang pagtuktok sa isa pang biyas ng kawayan. Nang mabiyak ang kawayan, lumabas naman ang kauna-unahang babae. Siya ay si Maganda.